Het zou wat zijn, als we als mens wel met onze hersenen zouden nadenken, maar dat we voor het verwerken van binnenkomende informatie eerst de relevante herinneringen over een lange zenuwverbinding zouden moeten opdiepen uit, bijvoorbeeld, een geheugenorgaan ergens bij onze heupen. We zouden ons hoofd breken over waarom de evolutie in godsnaam tot zo’n oplossing gekomen is.
Dus waarom doen we het in computers wel nog steeds zo, vraagt professor Said Hamdioui van de TU Delft zich af. ‘Het is alsof je eerste klas naar New York vliegt, alleen maar om daar voor een euro aan snoep te kopen,’ zegt hij. Dat moet anders kunnen, en met de komst van de memristor is zo’n innovatief ontwerp – met geheugen en processor ineen – nu ook eindelijk mogelijk. Lees hier meer over zijn ultrazuinige computation-in-memory architectuur, waarvoor hij recent de ECS Innovation Award van de Europese Unie kreeg uitgereikt.